Zdrowie
Zdrowy styl życia
- strona główna portalu

Żyj zdrowo -forum dyskusyjne

Forum dyskusyjne o zdrowym stylu życia
Obecny czas: Pią Mar 29, 2024 11:01 am

Wszystkie czasy w strefie UTC + 1 godzina




Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 1 post ] 
Autor Wiadomość
 Temat postu: Podstawy refleksologii głowy
PostWysłany: Pon Gru 01, 2014 4:10 pm 
Offline
Team Leader
Team Leader

Dołączenie: Pią Wrz 03, 2010 3:49 pm
Postów: 652
Witam

Ojcem refleksologii głowy jest chiński uczony Chiao Shun Fa. To on jako pierwszy odkrył i sklasyfikował strefy terapeutyczne na głowie człowieka. Dzisiejsza refleksologia głowy bazuje na wiedzy anatomicznej topografii ośrodków nerwowych w obrębie kory mózgowej. I właśnie od tej wiedzy proponuję zacząć naszą przygodę z powyższym zagadnieniem.
Głowa (caput) od zewnątrz pokryta jest skórą (cutis) zawierającą liczne gruczoły łojowe i potowe (glandulae sebbacae et sudoriferi). Przy czym gruczoły potowe występują obficie w skórze części czołowej (pars frontalis), a gruczoły łojowe są związane z owłosieniem (piles capitis). Pod skórą głowy znajdujemy mięśnie w bardzo ubogim składzie. Najważniejszym z nich jest mięsień czołowo-potyliczny (m fronto-ocipitalis) składający się z dwóch osobnych mięśni połączonych czepcem ścięgnistym (tendum capitis) przebiegającym przez szczyt głowy. Drugim mięśniem jest położony w okolicy przyusznej mięsień skroniowy (m temporalis).I to w zasadzie wszystkie mięśnie. Mięsień czołowy należy do grupy mięśni mimicznych wpływających na powstawanie zmarszczek na czole.
Szkielet głowy stanowi mózgoczaszka (neurocranium), którą tworzą idąc od przodu kość czołowa (o frontalis), kości ciemieniowe (oo parietales), kości skroniowe (oo temporales), kość klinowa (o sphenoidalis), kość sitowa (o etmoidalis) oraz kość potyliczna (o ocipitalis).
Kość czołowa ma powierzchnię zewnętrzną (facies externa) oraz powierzchnię wewnętrzną (facies interna). Na powierzchni zewnętrznej widać od tyłu łuskę kości czołowej (squama osis frontalis), która odsłania tzw gładziznę (glabella). Do przodu od gładzizny wyróżnia się tzw wały nadoczodołowe (valla supraorbitales), które wyraźne są u małp oraz łuki brwiowe (arci ciriales) ograniczające od góry przestrzeń oczodołów. Centralnie od łuków brwiowych wyróżnia się wyrostek nosowy (processus nasae) lub tzw kolec kości czołowej (spina ossis frontalis). Na powierzchni wewnętrznej widać dobrze zaznaczoną bruzdę zatoki strzałkowej górnej (sulcus sinus sagitalis superior) w której znajdujemy zatokę strzałkową górną (sinus sagitalis superior). Widać jest także liczne zagłębienia podłużne zwane wyciskami palczastymi (impressiae digitorum).
Kość ciemieniowa ma powierzchnię zewnętrzną i wewnętrzną. Na powierzchni zewnętrznej widać łuskę kości ciemieniowej (squama ossis parietalis) tworzącą centralnie guz ciemieniowy (tuber parietalis). Kość ciemieniowa tworzy formę kwadratu na którym wyróżnia się kąty. Kąty te to w kolejności - kąt górny (angulus superior), kąt przyśrodkowy (angulus medialis), kąt dolny (angulus inferior) oraz kąt skroniowy (angulus temporalis) zwany też bocznym (angulus lateralis). Na powierzchni wewnętrznej widać nieliczne wyciski palczaste.
Kość skroniowa ma dwie części górną i dolną (pars superior et inferior). W części górnej wyróżnia się łuskę kości (squama ossis temporalis) tworzącą od wewnątrz piramidę kości skroniowej (pyramida ossis temporalis). Część dolna zwana jest częścią bębenkową (pars tympani) mieszczącą narząd słuchu (organum acusticus). W części bębenkowej wyróżnia się otwór słuchowy zewnętrzny (porus acusticus externus) prowadzący do przewodu słuchowego zewnętrznego (meatus acusticus externus). Kość skroniowa ma dwa wyrostki - pierwszy z nich to skierowany ku przodowi wyrostek jarzmowy (processus zygomaticus) łączący kość skroniową z kością jarzmową (o zygomatica), drugi to skierowany skośnie ku dołowi wyrostek suteczkowaty (processus styloideus).
Kość klinowa ma tylko powierzchnię wewnętrzną będącą częścią jamy czaszki (cavum cranium). W kości wyróżnia się część boczną (pars lateralis) i część centralną (pars centralis). Część boczna tworzy skrzydła kości klinowej (alla osis sphenoidalis). Wyróżnia się skrzydło dolne (allum inferior) i skrzydło górne (allum superior). Pomiędzy skrzydłami występuje wyniesienie (eminentia) na którym widoczne są otwory dla przebiegu nerwów czaszkowych (nn craniales) oraz naczyń czaszkowych (vassa craniales). Kolejno mamy otwór owalny (foramen ovale), otwór okrągły (f spheroidae) oraz otwór kolcowy (f spinosus). Część centralna tworzy trzon kości klinowej (corpus o sphenoidalis) na którym widać jest wyniesienie zwane siodełkiem tureckim (sella turica). Siodełko tureckie ograniczają wyrostki górne (pp superiores) oraz dolne (pp inferiores). Pod siodełkiem tureckim wyróżnia się zagłębienie zwane dołem przysadki mózgowej (fosa hypophiensis), w którym znajdujemy wspomniany gruczoł (hypophysis). Kość klinowa jest tak zbudowana że w całości przypomina sylwetkę motyla. Przestrzeń kości klinowej zajmuje wzgórze (thalamus), nadwzgórze (epithalamus) oraz podwzgórze (hypothalamus).
Kość sitowa jest utworzona z komórek sitowych (cellulae etmoidales) które tworzą struktury zwane błędnikami (labirynti ossis etmoidalis) oraz część centralną zakończoną ku górze grzebieniem kogucim (crista galli). Kość sitowa mieści zatokę sitową (sinus etmoidalis) jako jedną z zatok przynosowych (sinci paranasalia).
Kość potyliczna ma powierzchnię zewnętrzną i wewnętrzną. Na powierzchni zewnętrznej widnieje łuska kości potylicznej kończąca się u dołu gózowatością potyliczną (tuberositas ocipitalis) oraz otworem wielkim (foramen magnum) dla rdzenia przedłużonego (medulla oblongata). Na powierzchni wewnętrznej widać zagłębienia w postaci bruzdy zatoki poprzecznej (sulcus sinus transversus), w której znajdujemy zatokę poprzeczną (s transversus) oraz bruzdy zatoki strzałkowej dolnej (sulcus s sagitalis inferior), w której znajdujemy wspomnianą zatokę (sinus sagitalis inferior). Bocznie od otworu wielkiego wyróżnia się kłykcie potyliczne (condyli ocipitales) w liczbie dwóch o spłaszczonych powierzchniach dla stawu międzykręgowego potyliczno-szczytowego (articulatio atlanto-ocipitalis).
W jamie czaszki znajdujemy mózgowie (cephalon), a nas interesować będzie z racji tematu kresomózgowię (telencephalon). Mózg nie leży w jamie czaszki odkryty, ale jest chroniony przez błony zwane oponami mózgu i wyróżnia się idąc od wewnątrz oponę miękką (pia mater cerebri) zwaną także naczyniową (vassa mater cerebri), oponę pajęczą zwaną pajęczynówką (arachnidea) oraz oponę twardą (dursa mater cerebri), która tworzy sierp mózgu (falx cerebri) oddzielający półkule mózgowe (hemispheri cerebri) oraz namiot mózgu (tent cerebri) oddzielający mózgowie od móżdżku (cerebelium).
Kresomózgowie tworzy płaszcz mózgu (palium cerebri) zbudowany w całości z istoty szarej (substantia grisera). Płaszcz mózgu tworzy pofałdowania zwane zakrętami mózgu (gyri cerebri), pod którymi znajdujemy odpowiednie bruzdy mózgu (sulci cerebri). Zakręty i bruzdy mózgu wydzielone są przez płaty mózgu (lobi cerebri) odpowiadające kościom czaszki. Wyróżnia się więc płat czołowy (lobus frontalis), płaty ciemieniowe (lobi parietales), płaty skroniowe (lobi temporales) oraz płat potyliczny (lobus ocipitalis). W obrębie płata czołowego wyróżnia się zakręt czołowy górny (gyrus frontalis superior), pod którym istnieje bruzda czołowa górna (sulcus frontalis superior), zakręt czołowy środkowy (gyrus frontalis medius), pod którym istnieje bruzda czołowa środkowa (s frontalis medius) oraz zakręt czołowy dolny (gyrus frontalis inferior), pod którym istnieje bruzda czołowa dolna (s frontalis inferior). W obrębie płatów skroniowych i potylicznego wyróżnia się te same zakręty i odpowiadające im bruzdy. Natomiast w obrębie płatów ciemieniowych wyróżnia się idąc od przodu zakręt przedśrodkowy (gyrus premedianus), zakręt środkowy (g medianus) oraz zakręt zaśrodkowy (g postmedianus). W okolicy zakrętu zaśrodkowego wyróżnia się strukturę zwaną hipokampem (hipocampus). Pod korą znajdujemy ośrodki podkorowe którym odpowiadają poszczególne strefy terapeutyczne w refleksologii głowy. I tak w płacie czołowym znajdujemy ośrodek mowy Brokea (centrum fazus), w płatach ciemieniowych ośrodek czucia (centrum tactus), w płatach skroniowych znajdujemy ośrodek słuchu i równowagi (centrum acusticus et balansus), w obrębie hipokampa ośrodek węchu (centrum olfactorius), zaś w płacie potylicznym ośrodek wzroku (centrum visus). Dodatkowo ośrodek równowagi znajdujemy w obrębie móżdżku.
Kora mózgowa (cortex cerebri) zbudowana jest z komórek nerwowych (neuronów) łączących się włóknami nerwowymi krótkimi zwanymi dendrytami. Zaś włókna długie neuronów tzw neuryty tworzą drogi nerwowe w istocie białej mózgu (substantia alba cerebri).
To tyle jeśli chodzi o anatomię mózgowia. Teraz jeszcze słowo o unaczynieniu. Tętnice mózgowe (aa cerebri) są odgałęzieniami tętnic szyjnych wewnętrznych (aa carotes interni). Tętnice szyjne wewnętrzne oddają tętnice tylne mózgu lewą i prawą (aa posteriores cerebri sinistra et dextra), tętnice boczne mózgu (aa laterales cerebri) oraz tętnice przednie mózgu (aa anteriores cerebri) tworzące koło tętnicze Wilisa (circum arteriae Wilisi). Dodatkowo krew do mózgowia dostarczają tętnice kręgowe (aa vertebrales) lewa i prawa tworzące u podstawy czaszki tętnicę podstawną (a basilaris) biegnącą w obrębie rdzenia przedłużonego oraz tętnicę łączącą tylną (a comunicans posterior), która łączy obydwie tętnice tylne mózgu. W ten sposób koło tętnicze Wilisa się zamyka.
Żyły mózgu uchodzą do zatok w jamie czaszki. Wyróżnia się żyły przednie mózgu (vv anteriores cerebri) uchodzące do zatoki strzałkowej górnej i żyły tylne mózgu (vv posteriores cerebri) uchodzące do zatoki strzałkowej dolnej i zatoki poprzecznej. Oprócz tego wyróżnia się żyłę wielką mózgu (v magna cerebri) zwaną także żyłą Galena oraz żyły średnie i małe mózgu (vv mediales et minimes cephalon).

Na koniec przedstawię strefy terapeutyczne refleksologii głowy i ich zastosowanie według Zbigniewa Garnuszewskiego:

1. strefa ruchowa.
Jest to linia biegnąca od punktu znajdującego się 0,5 cm za szczytem głowy, na linii środkowej przechodzącej przez czaszkę do punktu mieszczącego się nieco powyżej środka łuku jarzmowego. Część górna tej linii odpowiada kończynom dolnym, zaś część dolna tej linii odpowiada kończynom górnym. Prawa strefa ruchowa odpowiada lewej stronie ciała, zaś lewa strefa ruchowa odpowiada prawej stronie ciała. Wskazania do masażu i akupresury: niedowład prawo lub lewostronny, zaburzenia ruchu.
2. strefa czuciowa.
Jest to linia biegnąca równolegle do strefy ruchowej, 1,5 cm za tą strefą. Strefa czuciowa odpowiada podkorowemu ośrodkowi czucia. Wskazania do masażu i akupresury: zaburzenia czucia.
3. strefa przeciwdrgawkowa.
Jest to linia biegnąca równolegle do strefy ruchowej, 1,5 cm przed tą strefą. Wskazania do masażu i akupresury: choroba Parkinsona oraz epilepsja.
4. strefa naczynio-ruchowa
Jest to linia biegnąca równolegle do strefy ruchowej, położona 3 cm od tej strefy w kierunku przednim. Wskazania do masażu i akupresury: miażdżyca, żylaki, choroba niedokrwienna mięśnia sercowego i inne powikłania dotyczące naczyń.
5. Strefa słuchu
Jest to linia pozioma długości około 4 cm umieszczona 1,5 cm nad górnym końcem ucha. Strefa ta odpowiada podkorowemu ośrodkowi słuchu. Wskazania do masażu i akupresury: dzwonienie w uszach i zaburzenia słuchu.
6. strefa apraksji.
Jest to linia biegnąca ponad guzem ciemieniowym długości około 3 cm. Wskazania do masażu i akupresury: apraksja czyli niezborność ruchów.
7. strefa koordynacji ruchów.
Są to dwie linie długości około 3 cm, biegnące przy punkcie szczytowym czaszki, tzw. punkcie pai-hui w oddaleniu od linii środkowej ciała około 1,5 cm. Wskazania do masażu i akupresury: brak koordynacji ruchu.
8. strefa wzroku.
Są to dwie linie długości około 3 cm, biegnące od guzów potylicznych ku górze w odległości 1,5 cm od linii środkowej ciała. Wskazania do masażu i akupresury: zaburzenia widzenia, wady wzroku.
9. strefa równowagi.
Są to dwie linie długości około 4 cm, biegnące od guzów potylicznych ku dołowi w oddaleniu około 3,5 cm od linii środkowej ciała. Wskazania do masażu i akupresury: zaburzenia równowagi.
10. strefa żołądka i wątroby.
Jest to linia długości około 4 cm, biegnąca od przedniej granicy owłosienia znajdująca się na linii przechodzącej przez środek źrenicy oka. Wskazania do masażu i akupresury: niestrawność, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, żółtaczka oraz kamica żółciowa.
11. strefa klatki piersiowej.
Jest to linia długości około 4 cm, której środek znajduje się dokładnie na przedniej granicy owłosienia. Strefa ta odkłada się na linii biegnącej przez przyśrodkowy kąt oka. Wskazania do masażu i akupresury: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, choroby serca, zwężenie przełyku, porażenie nerwu krtaniowego oraz inne schorzenia narządów klatki piersiowej.
12. strefa narządów płciowych.
Jest to linia długości około 2 cm, biegnąca ponad przednią granicą owłosienia. Strefa ta odkłada się na linii przechodzącej przez boczny kąt oka. Wskazania do masażu i akupresury: zaburzenia menstruacji u dziewcząt, zapalenie gruczołu krokowego u mężczyzn, klimakterium, zapalenie cewki moczowej i zapalenie pęcherza moczowego.
Każdy zabieg winien być poprzedzony i zakończony masażem relaksacyjnym głowy, który dodatkowo pobudzi cyrkulację krwi.
Pozdrawiam i życzę pozytywnych wrażeń podczas wspólnych zabiegów terapeutycznych.
dany


Góra
 Profil  
 

zdrowie



Wyświetl posty z poprzednich:  Sortuj według  
Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 1 post ] 

Wszystkie czasy w strefie UTC + 1 godzina


Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Google [Bot] oraz 38 gości

Planujesz na urlop? - http://wypoczynek.turystyka.pl/


Nie możesz zakładać nowych tematów na tym forum
Nie możesz odpowiadać w tematach na tym forum
Nie możesz edytować swoich postów na tym forum
Nie możesz usuwać swoich postów na tym forum

Szukaj:
cron


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group

Redakcja serwisu zdrowo.info.pl informuje, że publikowane komentarze są prywatnym opiniami użytkowników forum i nie ponosi odpowiedzialności za ich treść. | polityka prywatności