Żyj zdrowo -forum dyskusyjne

Witam

Tak jak w przypadku ostatnio opisanych metod refleksologicznych można zastosować zamienną nomenklaturę np pedipresura w przypadku refleksologii stóp, palmopresura w przypadku refleksologii dłoni, aurikulopresura w przypadku refleksologii uszu, czy kraniopresura w przypadku refleksologii głowy, to w przypadku refleksologii twarzy nie ma takiej reguły, bo używając łaciny musielibyśmy zastosować sztuczne nazewnictwo jak Faciopresura. Jednak masaż twarzy nie wymaga ucisku, a jedynie delikatnych spokojnych ruchów masażysty. Masaż twarzy najczęściej wykonywany jest w gabinetach kosmetycznych. Ale w starożytnych Chinach (kolebce) masaż ten wykonywali fryzjerzy, najczęściej podczas golenia (Jonas).
Zanim zaczniemy charakterystykę dotyczącą techniki wykonywania zabiegu, kilka słów jak zwykle poświęcimy anatomii.
Twarz (facio) od zewnątrz pokrywa skóra (cutis) zaopatrzona w liczne gruczoły potowe, szczególnie skóra czoła. Skóra twarzy najczęściej się przetłuszcza stąd konieczność zastosowania kuracji odtłuszczającej i oczyszczającej poprzez otwarcie porów skórnych. Owłosienie twarzy to oczywiście brwi (superciliae), rzęsy (ciliae), owłosienie uszu (tragi), nosa (verbassae) oraz zarost typowy dla płci męskiej (barba).
Pod skórą twarzy znajdujemy mięśnie które dzielimy na wspomagające i mimiczne.
Miologia twarzy
Mięśnie twarzy idąc od góry to mięsień czołowy (m frontalis) będący częścią mięśnia czołowo-potylicznego (m fronto-ocipitalis). Mięsień czołowy zaliczany jest do grona mięśni wspomagająco-mimicznych. Został on opisany przeze mnie w artykule dotyczącym refleksologii głowy.
Kolejny jest mięsień okrężny oczu (m circus oculi). Mięsień ten znajduje swoje przyczepy na oczodole (orbita) i wspomaga ruchy gałki ocznej (bulbus oculi). Jest to dobrze rozwinięty mięsień. Steruje on też ruchami powiek (palpebrae).
Następny jest duży mięsień policzkowy (m buccae) zajmujący przestrzeń boczną i przyuszniczą (area parotica). Nad mięśniem znajdujemy duże ciało tłuszczowe (corpus adiposus buccae). Mięsień policzkowy należy do grupy wspomagaczy.
Mięsień okrężny ust (musculus circus oris) swoje przyczepy znajduje dookoła ust. Mięsień porusza ustami i należy do grupy wspomagaczy. Mięsień ma dość silne włókna, tak aby mógł wykonywać ruchy w szerokim zakresie.
Mięśnie śmiechowe (mm ristoriae) są mięśniami mimicznymi które mają przyczepy w kącikach ust (anguli oris). Mięśnie unoszą lekko kąciki ust kiedy się uśmiechamy lub bardziej kiedy się śmiejemy.
Mięśnie żwaczowe (mm serrates) są to silne mięśnie uczestniczące w przeżuwaniu pokarmu. Silniejsze są u małp, a słabsze u człowieka. Jest to tzw lamarkizm, gdyż mięśnie małp muszą być silniejsze gdyż spożywają one pokarm roślinny (gałązki), który wymaga długiego i intensywnego przeżuwania. Mięśnie żwaczowe znajdują swoje przyczepy w okolicy gałęzi żuchwowych (ramma mandibulae). Są one przynależne stawom skroniowo-żuchwowym (articulatia tempo-mandibulares).
Mięsień bródkowy (m mentalis) jest słabym mięśniem podbródka i brody. Mięsień napina skórę tej okolicy.
Osteologia twarzy
W całości twarzoczaszka (splanchnocranium) zbudowana jest z następujących kości idąc od góry - kość czołowa (o frontalis), kość nosowa (o nasalis), kości policzkowe (oo buccae), kość jarzmowa (o zygomaticus), kość gnykowa, szczęka (maxilla) oraz żuchwa (mandibula).
Kość czołową opisałem poprzednio podobnie jak mięsień czołowy.
Kość nosowa tworzy dach jamy nosowej (eminentia cavum nasi). Zbudowana jest z dwóch blaszek (laminae) połączonych spadziście. Blaszki rozciągają się od podstawy nosa (basis nasi) do skrzydeł nosa (alla nasi). Z nosem związany jest jeszcze lemiesz (vomer), który jest kością płaską stanowiącą część kostną przegrody nosowej (pars osseus septum nasi). Lemiesz zbudowany jest w całości ze skrzydła lemiesza (alla vomeri) sięgającego po kość sitową (o etmoidale).
Kość policzkowa jest dużą płaską bogato rzeźbioną kością. Ma ona powierzchnię przednią (facies anterior) i powierzchnię tylną (facies posterior). Kość policzkowa występując bocznie ma kontakt z kością jarzmową i skroniową u góry, natomiast u dołu sięga żuchwy.
Kość jarzmowa jest kością płaską (o planum) właściwie nieuformowaną. Kość występuje bocznie bardziej w stronę centralną. Kość ma powierzchnię przednia, tylną i oczodołową (facies orbitae). Powierzchnia oczodołowa tworzy ograniczenie kostne oczodołu (orbitae limes) wraz z kością skroniową, kością czołową oraz kością nosową. Kość jarzmowa sąsiaduje z kością policzkową, skroniową oraz ze szczęką. Ma ona wyrostki - skroniowy (processus temporalis) oraz szczękowy (processus maxilaris).
Kość gnykowa zajmuje tył twarzy i jest umieszczona w głębi. Kość ma dość dobrze rozwinięty trzon (corpus osis) stanowiący podstawę (basis osis) oraz tzw widełki (bifurcatio) które stanowią rogi kości (cornuae osis).
Szczęka jest dużą kością podzieloną na dwie szwem centralnym (sutura centrale). Kość zbudowana jest z trzonu (corpus) w obrębie którego znajdujemy wolną przestrzeń stanowiącą zatokę szczękową (sinus maxilaris) jako jedną z zatok przynosowych (sinci paranasalia). W trzonie szczęki znajdujemy też łuki zębodołowe (arci foveo - dentes) oraz doły zębowe (fovei dentes) dla zębów siecznych, kłów, zębów przedtrzonowych i trzonowych. Po bokach szczęki znajdujemy duży wyrostek górny (p superior) osłaniający kanał szczękowy (canalis maxilaris). Szczęka jest kością biernie uczestniczącą w przeżuwaniu pokarmu.
Żuchwa jest ostatnią kością twarzoczaszki zajmując jej dolną część. Podobnie jak w przypadku szczęki żuchwa ma masywny trzon (corpus) zbudowany z łuków zębodołowych i dołów zębowych. Ale przeciwnie do szczęki w budowie żuchwy wyróżnia się gałęzie żuchwy (ramma mandibullae) w obrębie których u dołu znajdujemy wcięcie żuchwowe (incisura mandibulae). Wcięcie żuchwowe ma powierzchnię stawową (facies articularis) dla stawu skroniowo-żuchwowego który jest jedynym stawem twarzoczaszki (articulatio tempo-mandibularis). Po powierzchni stawowej wcięcia żuchwowego ślizga się ku górze i tyłowi oraz ku dołowi i przodowi krążek stawowy mający płaską powierzchnię górną (facies superior). Trzon żuchwy jest bogato rzeźbiony szczególnie u małp i stanowi miejsce przyczepu silnych mięśni żwaczowych. Żuchwa jest kością czynnie uczestniczącą w procesie przeżuwania pokarmu.
Waskularyzacja twarzy
Naczynia tętnicze twarzy odchodzą jako gałęzie tętnicy zewnętrznej szyjnej (a carotis externa). Wyróżnia się osiem odgałęzień, z których połowa dotyczy twarzy. Są to w kolejności tętnica oczna (a oculi), tętnica twarzowa (a facialis), tętnica podjęzykowa (a subglossa) oraz tętnica językowo-gardłowa (a glosso-pharyngea).
Żyły twarzowe z reguły towarzyszą tętnicom i zbierając krew z twarzy uchodzą do żył szyjnych (vv jugulares).
Unerwienie twarzy
Stanowią je nerwy czaszkowe (nervi craniales) w postaci nerwu ocznego (n oculi), nerwu twarzowego (n facialis), nerwu szczękowego (n maxilaris) nerwu podjęzykowego (n subglossus) oraz nerwu językowo-gardłowego (n glosso-pharyngeus). Jak widać nerwy towarzyszą naczyniom. Nerw oczny, nerw twarzowy i nerw szczękowy tworzą wspólnie nerw trójdzielny (n trigeminus) - jeden z najważniejszych nerwów twarzowych.
To tyle jeśli chodzi o anatomię. Trzeba jednak zaznaczyć że wygląd twarzy ludzkiej jest niepowtarzalny i indywidualny dla każdego człowieka. Wyróżniamy kształt owalny, ostry czy okrągły (un face) oraz kształt mniej i bardziej wysunięty (z profilu). Kształt mniej wysunięty charakteryzuje ludzi twardo stąpających po ziemi, o męskim charakterze i usposobieniu. Kształt bardziej wysunięty charakteryzuje ludzi o artystycznych zdolnościach, wrażliwych i żeńskich z usposobienia. W Chinach typy te określamy jako Yang i Yin. Natomiast kształty un face mówią nam o rasowym rodowodzie. Np ostry kształt twarzy mają ludzie rasy nordyckiej.
Strefy refleksyjne twarzy ludzkiej podałem w artykule dotyczącym orientalnej diagnostyki pt Pien Chiao. Teraz natomiast zajmę się samym przebiegiem zabiegu. Zabieg zaczynamy od strefy układu nerwowego masując ją od boku aż do zatoki czołowej. Następnie schodzimy na strefę płuc i poprzez skrzydła nosa aż do stref żołądka. Po tym wracamy do strefy nerek, strefy pęcherzyka żółciowego oraz strefy śledziony i trzustki kończąc palmingiem, czyli delikatnym uciśnięciem oczu za pomocą dłoni. Kolejno możemy wrócić do strefy żołądka i przewodu pokarmowego i przez tą strefę dotrzeć do stref narządów płciowych. Cały zabieg kończymy na podbródku stanowiącym podstawę twarzy. Zabiegi refleksologii twarzy uspokajają i są wyśmienitym relaksem dla ciała i duszy. Poza tym na zasadzie stref Henry Heada oddziałują na odpowiadające strefom narządy wewnętrzne.
Kończąc artykuł pozostaje mi już tylko życzyć samych pozytywnych efektów i odczuć wynikających ze stosowania terapii.
Pozdrawiam serdecznie
dany

Kiedyś, całkiem przypadkowo trafiłam do nowego fryzjera, jak na kobietę - byłam niezmiernie pocieszona, że obsługiwać mnie będzie gej (właśnie, jakiej formy najlepiej używać w tej kwestii - gej czy homoseksualista?) - Ci zawsze podchodzą do sprawy najlepiej jak potrafią i nie żałują wyglądu obcej kobiecie. Ale do rzeczy: to jaki on mi masaż głowy zrobił, pamiętam do dziś - czułam jego dotyk niemalże wszędzie! Przestało mi cokolwiek dokuczać, byłam wniebowzięta! Myślę, że on doskonale zdawał sobie sprawę, że w ten sposób masując moja głowę robi z moim ciałem te wszystkie rzeczy.

Z innej strony: mam znajomą, która doskonale robi masaż dłoni,choć nie odczuwam jego wpływu na resztę organizmu.

A teraz moje pytanie dany10: dlaczego kiedy sami robimy tego typu zabiegi nie są on odczuwalne w tak silny sposób niż kiedy robi je druga osoba?

Witam Cię Agrypino

No cóż myślę że sprawa opiera się na bardziej subtelnym, aniżeli fizycznym oddziaływaniu. Jeśli bowiem sami masujemy sobie dany punkt czy strefę refleksyjną przekazujemy organizmowi własną energię w postaci emanacji naturalnej. Natomiast jeśli zabieg wykonuje druga osoba jej energia ma zdecydowanie inny potencjał od naszej.
Do czego zmierzam. Otóż jak gdzieś pisałem wcześniej, fizyka kwantowa, zwłaszcza współczesna dała nam dowody na istnienie naturalnej emanacji organizmów żywych. Taka naturalna emanacja może być negatywna lub pozytywna. Wszystko zależy od stanu fizycznego i psychicznego organizmu. Organizmy o silnej psychice i dobrej kondycji fizycznej przekazują nam dobrą energię w postaci tzw myślokształtów, czy po prostu biopola. To dlatego podczas wszelkich zabiegów wykonywanych przez terapeutów czy osoby postronne o zdecydowanie pozytywnym nastawieniu my też czujemy się dobrze, ponieważ odbieramy od nich tzw pozytywne wibracje. I to myślę ma związek z odzyskiwaniem dobrego samopoczucia i szybszym procesem samoleczenia.
Choć muszę stwierdzić że niekiedy zabiegi wykonywane na samym sobie także pomagają. Przykładem jest mój przypadek kiedy dopadła mnie paskudna infekcja górnych dróg oddechowych. W skrócie, znając taką metodę jak refleksologia stóp i wiedząc gdzie znajdują się odpowiednie strefy refleksyjne, przed pójściem spać wymasowałem sobie stopy w tych strefach. Po tym zabiegu położyłem się spać. Następnego dnia po infekcji nie było ani śladu.
Także inne metody bazują na dobrym przekazie energetycznym. Jeżeli chodzi o przekaz własny najlepszą metodą tego typu jest BSM prof Uchnasta, czyli Bioemanacyjne Sprzężenie z Mózgiem.
Ale jeżeli chodzi o obcy przekaz energii czyli podczas wykonywania zabiegów przez drugą osobę, należałoby wymienić takie metody jak choćby Reiki czy Polariti. Dzisiaj jeszcze metody te nie są tak dokładnie poznane. Ale kto wie, czy w obliczu rozwoju nauki, a szczególnie genialnych odkryć fizyki kwantowej, i do tych metod drzwi zostaną otwarte.
To tyle ode mnie.
Pozdrawiam serdecznie
dany